Eksport do Indii
Eksportujesz towary do Indii lub świadczysz usługi dla indyjskich firm i zastanawiasz się czy dla rozliczeń w Indiach wystarczy polski NIP? A może Twój kontrahent indyjski wymaga od Ciebie indyjskiego numeru PAN? Jeśli zamierzasz eksportować do Indii, na pewno spotkasz się z takimi pojęciami: jak IEC, TDS i karta PAN. Sprawdź co one oznaczają, czy i kiedy warto wystąpić o nadanie indyjskiego numeru identyfikacji podatkowej oraz o jakich jeszcze obowiązkach – jako eksporter – powinieneś pamiętać.
IEC – Import Export Code
IEC to dziesięciocyfrowy kod, który musi posiadać każda firma importowa/eksportowa w Indiach. Zagraniczne firmy, które chcą rozpocząć sprzedaż swoich produktów w Indiach i nie chcą rejestrować podmiotu w Indiach, nie muszą same ubiegać się o IEC. Zamiast tego mogą współpracować z autoryzowanym lokalnym importerem. Importer ten musi oczywiście posiadać IEC i być zarejestrowany w ramach podatku od towarów i usług (GST). Jednakże, bez numeru IEC, towary nie przejdą przez indyjskie służby celne. Co ważne, jest jeden z rodzajów rejestracji, który musi być zrealizowany, zanim produkty zostaną wysłane do Indii.
Karta PAN – Permanent Account Number
Numer PAN jest w istocie indyjskim odpowiednikiem polskiego numeru podatku dochodowego (NIP). Rejestracja PAN jest obowiązkowa dla firm indyjskich. Jest ona jednak opcjonalna dla zagranicznych eksporterów i usługodawców prowadzących interesy z Indiami, którzy nie mają w Indiach zarejestrowanego podmiotu.
Tak więc, posiadanie karty PAN nie jest obowiązkowe, jeśli chcesz eksportować do Indii i sprzedawać w tym kraju, wystarczające dla wzajemnych rozliczeń będzie podanie polskiego numeru NIP.
Jednakże, w przypadku sprzedaży usług, jest przepis w indyjskiej ustawie o podatku dochodowym, który przewiduje, że w przypadku braku PAN lub certyfikatu rezydencji podatkowej, stawka TDS będzie wynosić minimum 20%. Jedyną opcją na obniżenie tej stawki jest dostarczenie certyfikatu rezydencji lub uzyskanie numeru PAN w Indiach – w przeciwnym razie obowiązująca stawka TDS będzie wynosić 20% TDS zamiast 10%. Oznacza to, że tylko 80% kwoty z faktury trafi na Wasze konto. Jeśli natomiast dokonalibyście rejestracji PAN, to stawka TDS wyniesie 10%.
Pamiętajcie jednak, że dotyczy to tylko dostawców usług, a nie sprzedaży i eksportu fizycznych produktów lub towarów.
TDS (Tax Deducting at Source) – podatek potrącany u źródła
TDS jest rodzajem zryczałtowanej kwoty potrąconej z tytułu podatku dochodowego.
Firmy indyjskie, które korzystają z usług zagranicznych podmiotów mogą potrącać podatek z faktur wystawionych przez zagraniczne podmioty. Pobranie podatku zależy od charakteru usług oraz postanowień zawartych w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Indiami a Polską (DTAA). Podatek potrącany przez spółki indyjskie jest płacony indyjskim władzom podatkowym zgodnie z art. 195 Ustawy o podatku dochodowym.
Ogólnie rzecz biorąc, usługi o charakterze technicznym, doradczym i menedżerskim, jak i należności licencyjne podlegają opodatkowaniu i w związku z tym indyjski klient jest zobowiązany do potrącenia TDS od tych usług, jeśli zagraniczny dostawca usług nie posiada zarejestrowanego podmiotu/własnego zakładu w Indiach. Obowiązująca stawka TDS wynosi 10%. Prawidłowo potrącony przez klienta indyjskiego podatek od faktur polskich firm powinien się kwalifikować do odliczenia w Polsce, zgodnie z postanowieniami DTAA pomiędzy Indiami a Polską.
O czy powinniście jeszcze pamiętać?
Zanim zaczniecie eksportować do Indii, poszukajcie wiarygodnego importera, który będzie znał Waszą branżę i będzie posiadał wszystkie odpowiednie rejestracje, które pozwolą uniknąć problemów na granicy.
Po wystawieniu pierwszej faktury za usługi i otrzymaniu zapłaty, ważne jest, aby poprosić o certyfikat rezydencji swoich indyjskich klientów. Certyfikat ten powinien zostać dostarczony przez indyjskiego klienta na koniec każdego kwartału. Certyfikat ten określa w jakiej wysokości klient zapłacił TDS od Twojej faktury i pomoże w udokumentowaniu zapłaty podatku za granicą.
About Post Author
